2007 Spanje – Lanzarote

Zondag 13 mei

Van 13 t/m 27 mei zijn we lekker 2 weekjes naar Lanzarote geweest.

Toen we de vluchttijden kregen van het reisbureau was dat wel even schrikken: vertrek op 13 mei om 05:40 uur.  Dat was wel heel erg vroeg.
Om 01:45 uur ging de wekker en om 02:30 uur hebben Rob en Wil ons weggebracht naar Schiphol, waar we rond 03:30 uur moesten inchecken. Bij het inchecken bleek dat we, zoals al een beetje verwacht, teveel bagage mee hadden doordat Dave zijn duikspullen mee had genomen. We hadden in totaal 47 kilo. We moesten voor 3 kilo bijbetalen, de overige 4 kilo mocht zo mee. De kosten waren 18 euro. Nadat we hadden ingecheckt, kwamen we in een enorme rij terecht om door de douane te mogen. Het was erg druk. Dat hadden we niet verwacht op dit zeer vroege tijdstip.
Om 05:40 uur vlogen we met Transavia naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote. Door tegenwind hebben we er 04:30 uur over gevlogen. We hadden een goede vlucht, en dat met een vrouw achter het stuur!

Vervolgens werden we met een bus naar onze accommodatie, appartement Flora, in Puerto del Carmen gebracht, waar we al direct naar ons appartement konden. We hadden een 1-kamerappartement geboekt op basis van all-inclusive. We kregen een appartement lekker in de schaduw. Het complex bestaat uit twee delen, van elkaar gescheiden door een weg. We hadden gelezen dat de gunstige kant de kant was aan de overkant van de weg en dus niet aan de kant van de receptie en het restaurant. We hadden geluk, want ons appartement was in het rustige deel. Als we door een tunneltje liepen kwamen we bij de bar en het restaurant. Beide delen hebben een zwembad.
Ons appartement is eenvoudig maar netjes. We hebben geen airco, maar doordat het ´s avonds genoeg afkoelt heb je die ook niet nodig.

Na de lunch zijn we Puerto del Carmen gaan verkennen. Met een stevige wind in de rug liepen we de 800 meter steile weg af naar het strand. Hier vonden we al snel de duikschool Safari Diving waar Dave wilde gaan duiken. Dave heeft zich direct ingetekend voor een duik op dinsdagochtend.
Vervolgens hebben we een lange tijd gewandeld over de boulevard, met de vele Engelse Pubs, Chinese restaurants, autoverhuurbedrijven en natuurlijk zeer veel souvenirwinkeltjes. Het ziet er gezellig uit door de vele palmbomen. We hebben al een leuk Mexicaans restaurant gezien waar we deze vakantie zeker een keer gaan eten.
De terugweg naar het hotel was iets minder relaxed dan de heenweg. Het was een behoorlijke klim.

Na het diner hebben we nog wat gedronken op het terras en zijn we op tijd naar bed gegaan, want afgelopen nacht hebben we slechts 2 uur geslapen en de wallen hangen op onze knieën.

 

Maandag 14 mei

Om 07:30 uur maakt Mascha Dave wakker… tijd voor het ontbijt! Het ontbijt is prima. Ze hebben zelfs Spaanse churros. Dit zijn lange slierten gemaakt van een deeg dat erg lijkt op oliebollendeeg en wat de Spanjaarden bij het ontbijt eten.
Deze morgen pakken we naast ons appartement de bus naar Arrecife. Voor maar 1,40 euro p.p. brengt de bus je in ongeveer een half uur naar de hoofdstad van Lanzarote. We zijn uitgestapt bij Playa del Reducto, het witte strand. Hier begint  onze stadswandeling door een tuin met mooie bloemen, waaronder de typisch Canarische bloem ´Strelitzias´. We zijn over de boulevard langs het strand verder gelopen. We komen langs het Grand Hotel dat met zijn 15 etages het enige flatgebouw op het eiland is. Via het stadspark Parque Islas Canarias en de tuinen van het Parque José Ramírez Cerdá lopen we naar het Castillo de San Gabriel. Deze oude vesting is te bereiken via de Kogelbrug, Puente de las Bolas. Vervolgens zijn we langs de Iglesia de San Ginés naar de Charco de San Ginés gelopen. Dit is een met zee verbonden lagune met daarin vele vissersbootjes. Als afsluiting van ons bezoek aan Arrecife hebben we de winkeltjes bekeken in de Calle Léon y Castillo.
Bij het appartement aangekomen was het alweer tijd om te lunchen. Na de lunch hebben we bij het zwembad gelegen. Langzaam trok de lucht open en werd het goed weer. De wind die altijd waait op Lanzarote was erg aangenaam.
Om 17:30 uur zou er een welkomstinfo zijn, maar onze Belgische reisleider kwam pas om 18:10 uur. We hebben via hem een auto gehuurd voor donderdag.
Na het eten zijn we naar de oude haven gegaan. Vanuit ons appartement is het een behoorlijk steile weg naar de kust. Helaas moeten we die weg ook altijd weer omhoog lopen en dat voel je goed in de kuiten.

Dinsdag 15 mei

Als we ´s ochtends uit het raam kijken zien we dat de zon schijnt. Na het ontbijt zoekt Dave zijn spullen bij elkaar om te gaan duiken. Het busje van de duikschool komt hem om circa 09:15 uur ophalen. De eerste duik op Lanzarote maakt hij bij het huisrif van de duikschool en gaat tot een meter of 20. Het huisrif staat bekend om zijn zeepaardjes, maar door de harde storm twee maanden terug zijn ze vertrokken. Wel heeft Dave een sepia, een rog, wat naaktslakken en een papegaaivis gezien.
De middagduik (om 14:30 uur) is een bootduik. De duikstek heet ´Red Cross´, begint op circa 7 meter en gaat door tot circa 30 meter. Er staat veel stroming waardoor foto´s maken lastig is. Dave heeft onder andere een barracuda, murene, naaktslakken en een Eel Garden (veld met veel alen die uit het zand steken) gezien.

Na het diner hebben we de benenwagen gepakt en zijn we naar ‘Ruta 66’ aan de boulevard gelopen, en daar kon Dave eindelijk aan de sangria… en Mascha aan de Fanta lemon. We hadden het goede voornemen om terug lekker de bus te pakken, maar dat is helaas niet gelukt. De eerste bus die we zagen stond boven bij ons hotel.

 

Woensdag 16 mei

Om 07:45 uur gaat de wekker weer en met ons is ook de zon opgestaan. Vandaag gaat Dave weer duiken. ´The Cathedral´ is de naam van het rif. Het is een mooie duik naar circa 20 meter. Je komt in een soort grot die erg mooi begroeid is. Er zwommen o.a. veel grote baarzen, een rog, een engelhaai, een murene. Na het duiken zijn we samen wat gaan drinken op een terrasje.
De tweede duik wordt gemaakt op ´The New Wrecks´. Dit zijn 2 wrakken die vlak bij elkaar liggen. Je vindt hier veel naaktslakken.
´s Avonds hebben we gegeten bij een Mexicaans restaurant, Lani´s cantina, in Puerto del Carmen. Dit was een erg gezellig restaurant met heerlijk eten.

 

Donderdag 17 mei

Autotocht: Jardín de Cactus, Jameos del Agua, Órzola, Mirador del Rio, Haría, Punta del Papagayo, Playa Blanca.

Toen we vanmorgen wakker werden zagen we alleen maar bewolking. Dit was niet het weer waarop we gehoopt hadden. Om 09:30 uur, gingen we met onze huurauto, een Citroën C3, op pad om het noorden van het eiland te verkennen. Eenmaal op de hoofdweg aangekomen zijn de bezienswaardigheden goed aangegeven.

 

Jardín de Cactus – cactustuin:
Ons eerst reisdoel is Jardín de Cactus in Guatiza. Voordat we dit dorpje bereiken zien we langs de weg grote velden met cactussen. Op deze cactussen leven cochenillen, cactusschildluizen. Door deze luizen te drogen en te malen wordt een natuurlijke kleurstof gewonnen, die nog altijd in de cosmetica-, levensmiddelen- en textielindustrie wordt gebruikt.
De cactustuin Jardín de Cactus is door de architect/kunstenaar César Manrique aangelegd in een oude steengroeve. Je vindt hier ruim 1000 soorten inheemse en geïmporteerde cactussen. Er schijnen 9700 cactussen te staan (we hebben ze niet geteld). De tuin heeft de vorm van een amfitheater.
Bij de cactustuin staat een gerestaureerde gofio-molen. Gofio is een soort geroosterd meel van granen als tarwe, roggen en maïs. Vanaf de molen heb je niet alleen een goed uitzicht over de tuin, maar ook over de cactusvelden in de omgeving.
Toen we alle cactussen bekeken hadden, zijn we nog even met een drankje (inclusief bij de entreeprijs van  5 euro) neergeploft op het terras om voor de laatste keer te genieten van het prachtige uitzicht over de cactustuin.

Jameos del Agua – grot met albinokreeftjes:
We rijden verder door de cactusvelden en zwart lavapuin naar Jameos del Agua.
Jameos del Agua is ontstaan door de vulkaanuitbarstingen van 1730 tot 1736. De grot is 60 m lang, 22 m breed en ongeveer 20 m hoog. binnenin de grot is een zoutwatermeer. In het meertje leven de bijna blinde witte albino zeekreeftjes die normaal alleen op grote diepte in de oceaan voorkomen. In de tijd van de vulkaanuitbarsting zijn deze waarschijnlijk uit de diepte van de zee omhoog gestuwd, maar men weet dit niet zeker. Langs een bar in de rotsen zijn we naar boven gelopen om de kunstmatige lagune, ontworpen door César Manrique, te bewonderen.
Tijdens ons bezoek aan Jameos del Agua voelden we ons goed genept. De beroemde albino zeekreeftjes bleken niet groter te zijn dan 1 cm en je moest nog goed zoeken ook om ze te zien. De lagune was niet meer dan een zwembad met wat palmbomen. Van een grot waarvoor je 8 euro toegang moet betalen, verwacht je toch iets meer. We waren hier erg snel uitgekeken en weer wat euro´s armer, maar we kunnen wel zeggen dat we een van de ´hoogtepunten´ van Lanzarote gezien hebben. Volgens het Neckermann infoboekje is deze grot na het National Park de grootste bezienswaardigheid van het eiland.

Órzola – meest noordelijke vissersdorpje:
Via de kustweg rijden we verder naar het meest noordelijke vissersdorpje Órzola. Onderweg zien we een paar witte strandjes tussen de zwarte lavarotsen. Ondertussen was helaas ook het laatste beetje blauwe lucht verdwenen achter de dikke wolken. Lekker op het strand liggen zoals gepland zat er dus niet in.
Bij een supermarkt in Órzola hebben we onszelf getrakteerd op een wel zeer goedkope lunch. Voor slechts 1,86 euro hadden we 2 grote broodjes met Goudakaas en 3 pakjes chocomelk. Het smaakte ons prima.

 

Mirador del Rio – uitzichtpunt zonder uitzicht:
We verlaten Órzola en rijden via smalle weggetjes naar het uitzichtpunt Mirador del Rio. Hoe hoger we in de heuvels komen, hoe mistiger het wordt. Uiteindelijk zien we de weg bijna niet meer. Als we bij het uitzichtpunt aankomen, zien we dan ook niets. Volgens het boekje hadden we hier een prachtig uitzicht moeten hebben op de zoutziederijen Salinas del Rio en de kleine eilanden Isla Graciosa, Montaña Clara, Roque del Oeste en La Alegranza. Dit zullen we er dan maar bij denken.

Haría – palmenvallei:
Ons laatste geplande reisdoel voor vandaag is Haría. Haría ligt in een dal dat ook wel het dal der duizend palmen wordt genoemd. Er schijnen er ruim duizend te staan. Door de laaghangende bewolking hebben we ook hier niet het mooie uitzicht op de vallei waarop we gehoopt hadden. We hebben wel wat palmen gezien, maar het was niet echt indrukwekkend.

Punta del Papagayo – wit strand:
Omdat we toch wel wat zon willen zien, zijn we via het binnenland richting het zuiden gereden. Bij Playa Blanca zien we de bordjes naar Punta del Papagayo. We hebben gelezen dat hier mooie witte stranden zijn. De bordjes sturen ons een onverharde weg op. We zien voor ons nog een paar auto´s rijden, dus we nemen de gok maar. Halverwege de weg staat er ineens een slagboom en moeten we 3 euro betalen om verder te mogen. We rijden verder tot we bij een groot parkeerterrein komen. Nadat we via een zandpad naar beneden zijn gelopen, komen we uit bij een kleine baai met een prachtig wit strand. Mascha heeft nog een poging gewaagd om een duik te nemen in het heldere blauwe zeewater, maar verder dan de knieën is ze niet gekomen. Het water is nog iets te verfrissend. We zijn toen op onze handdoek neergeploft om lekker te relaxen en te genieten van de zon.

Playa Blanca – haven:
Toen we het strand zat waren, zijn we door Playa Blanca gereden op zoek naar een parkeerplaats. Na wat heen en weer rijden kunnen we uiteindelijk de auto kwijt bij de haven. Om de dag af te sluiten hebben we bij een van de Engelse pubs (hier vind je er duizenden van in de badplaatsen) wat gedronken.

 

Vrijdag 18 mei

Ook vandaag is het bijna de hele dag bewolkt geweest. Dave heeft weer twee duiken gemaakt. ´s Ochtends heeft hij gedoken bij ´Red Coral´. Naast een heel klein beetje rood soft coral heeft hij opnieuw een engelhaai gezien die verscholen zat onder het zand, een enorme rog, baarzen, een murene en weer een aantal naaktslakken.
Voor de middag stond eigenlijk op de planning om naar ´Punta Tinosa´ te gaan, maar omdat de wind gedraaid was en nu erg ongunstig stond voor een driftduik, is er besloten om een kantduik te maken bij de duikstek ´Harbour Bay´. Uiteindelijk bleek dit een zeer goede keuze, want hier zaten de zeepaardjes. Verder heeft Dave nog een octopus, sepia´s, naaktslakken en een engelhaai gezien.
´s Avonds zijn we nog wat gaan drinken bij ´Ruta 66´. Een groot deel van de boulevard is afgesloten voor de Iron Man race die morgen plaats gaat vinden en op de weg staan achter hekken meer dan 100 dure racefietsen gestald.

 

Zaterdag 19 mei

Toen we naar het ontbijt liepen zagen we wat blauwe lucht en het leek een mooie ochtend te worden. Helaas, na het ontbijt was de lucht helemaal dichtgetrokken, dus lekker luieren bij het zwembad zat er voor Mascha niet in.
Dave heeft samen met Leo, een eveneens fotograferende Nederlandse duiker, een duik op het huisrif (noordkant) gemaakt. Deze kant van het rif is niet echt bijzonder. Dave heeft een octopus, een sepia en naaktslakken gezien.
Een tweede duik vandaag zit er niet in omdat alles dicht zit in Dave zijn hoofd. Hij kan niet klaren, helaas.

Na de lunch was het onbewolkt en de zon brandde goed. We zijn naar de boulevard gegaan om te kijken naar de Iron Man race: een internationale triathlon (3,8 km zwemmen in de zee, 180 km fietsen, en 42,2 km hardlopen). In Puerto del Carmen was zowel de start als de finish. Toen we op de terugweg langs de finish liepen, finishte net op dat moment de eerste deelnemer, een Spanjaard, met een tijd van 8:49 uur. Echt een prestatie, zeker als je bedenkt dat wij al lopen te zuchten en te steunen na de klim naar ons appartement.

Zondag 20 mei

Het is vandaag een warme dag.  Dave is 2 duiken gaan maken. De ochtendduik was op ´Harbour Bay´. De groep ging op zoek naar de zeepaardjes en ze hebben ze gevonden bij een oude fiets. Ook heeft Dave een trompetvis gezien.
De middagduik was bij de ´Old Wrecks´. Hier waren veel barracuda´s en ook een engelhaai die dit keer eens niet onder het zand verstopt zat.
Na afloop zijn we wat gaan drinken in de haven met 2 andere Nederlandse duiker, Leo en Gerda, omdat het voor hun de laatste duikdag was.

 

Maandag 21 mei

Direct na het ontbijt scheen de zon al lekker, dus Mascha heeft haar spullen gepakt en is bij het zwembad neergeploft. Dave is weer gaan duiken.
´s Ochtends is hij voor de tweede keer gaan duiken bij ´Red Coral´. Hier heeft hij opnieuw een engelhaai gezien. Het begint al gewoon te worden om deze tegen te komen.
´s Middags heeft hij gedoken bij ´Richies Place´ waar hij twee engelhaaien en een grote tandbaars heeft gezien.
´s Avonds hebben we voor de tweede lekker gegeten bij de Mexicaan.

 

Dinsdag 22 mei

Vandaag was het voor Dave de laatste duikdag. De ochtendduik heeft hij gemaakt bij ´The Hole´. Dit was een erg mooie duik waarbij hij een baars en een engelhaai heeft gezien.
´s Middags heeft hij gedoken bij ´Punta Tinosa´. Dit is een leuk rif met veel rotsen. Tijdens het boottochtje naar de duikstek zat er plotseling een kleine walvis naast de boot. Tijdens het duiken heeft Dave een octopus, naaktslakken, een barracuda en een baars gezien.
´s Avonds krijgen we onze huurauto voor de komende 4 dagen, een Chevrolet Matiz.

 

Woensdag 23 mei

Autotocht: Timanfaya National Park, La Geria, Yaiza, Playa Blanca, Femés.

We zijn vanmorgen direct na het ontbijt op pad gegaan met de auto. We wilden naar het Timanfaya Nation Park en hadden van andere mensen gehoord dat je hier voor 10 uur moet zijn, omdat het anders al heel druk is met parkeren en je dan ook lang op de bus moet wachten.

 

Timanfaya National Park – vulkanen:
We moeten eerst naar Yaiza rijden om bij de ingang van het Timanfaya National Park te komen. Dit plaatsje is voorlopig ook het laatste stukje bewoonbare wereld. De weg naar de ingang gaat door een ruig vullkanisch landschap met kraters en vulkaankegels.
In het eerste stuk van het park mag je zelf met de auto rijden. Na ±14 km kom je uit bij een slagboom waar je entree moet betalen (8 euro). Als we nog een klein stukje doorrijden komen we bij een parkeerterrein. Het is ons al direct duidelijk waarom we hier vroeg moesten zijn, want het parkeerterein is niet al te groot.
Vanaf de parkeerplaats worden we met een bus door het park gereden. Terwijl de bus heel erg langzaam over de slingerweggetjes rijdt tussen de gestolde lava, krijgen we in het Spaans, Engels en Duits een bandje te horen over het park. Er groeit, op een enkel verdwaalt plantje na, niets in dit maanlandschap met vulkaankraters. Onderweg stopt de bus een paar keer zodat we foto´s kunnen maken. Helaas mogen we nergens uitstappen.
Het Timanfaya National Park, ook wel Montañas del Fuego (vuurbergen) genoemd, was ooit het vruchtbaarste gebied van het eiland. Het is het centrum van het gebied waar van 1730 tot 1736 enorme vulkaanuitbarstingen waren. De gloeiende lava en vervolgens een dikke laag vulkanische as bedekte een oppervlakte van 174 km², waaronder 11 dorpen. In het gebied zie je 25 kraters en meer dan 100 vulkaankegels.
Als we na de rondrit weer terug zijn bij de ingang, wordt er gedemonstreerd hoe heet de grond nog is. Er wordt hooi in een kuil gestopt. Het hooi vliegt binnen een paar seconden in brand. Op 2 meter onder het grondoppervlak is de temperatuur al meer dan 400°C. Dat de grond erg heet is zien we ook verderop, waar een emmer water in een metalen buis in de grond wordt leeggegoten. Na een paar tellen spuit het water als een geiserachtige fontein de hoogte in. Bij het restaurant is een barbecue gemaakt boven een put waaruit de warmte van de grond omhoog stijgt. Deze warmte is voldoende om vlees te grillen.
Het bezoekje aan het Timanfaya National Park was de moeite waard.

La Geria – wijnbouwgebied:
We besluiten onze weg te vervolgen door het wijnbouwgebied La Geria. Lanzarote heeft een droog klimaat. Om iets te kunnen verbouwen wordt er gebruik gemaakt van dryfarming, zoals ook het geval is in La Geria. Er wordt een kuil gemaakt en een laagje lavagruis aangebracht. Het gruis neemt het vocht op uit de lucht en geeft het af aan de plant die in de kuil groeit. Op die manier krijgt de plant toch genoeg water. Door de kuil staat de plant beschut en kan het laagje lavagruis niet wegwaaien. Voor planten die omhoog groeien, zoals de druivenstruiken in het wijngebied, wordt ook nog een laag muurtje gebouwd om de plant te beschermen tegen de wind. In het wijnbouwgebied La Geria vind je kilometers lange velden met druivenstruiken in kuiltjes met muurtjes.

Yaiza – ´mooiste´ Spaanse dorp:
We zijn doorgereden naar Yaiza voor een lunchstop. Yaiza is al twee keer uitgeroepen tot ´mooiste Spaanse dorp´. Net als in de rest van Lanzarote staan hier goed onderhouden sneeuwwitte huizen met wat palmbomen en bougainvilles langs de weg.

 

Playa Blanca:
Als laatste hebben we rondgekeken in Playa Blanca, de zuidpunt van het eiland. Als eerste zijn we naar Punta Pechiguera gegaan, waar we bij de vuurtoren een goed uitzicht hadden op Fuerteventura. Onze volgende stop is bij Torre del Aguila op Punta del Aguila. Het is een ronde toren uit de 18e eeuw. Vanaf dit punt heb je een prachtig uitzicht op Fuerteventura, Punta del Papagaya (het strand waar we 17 mei waren), de jachthaven Marina Rubicon en Punta Limones. We hadden gehoopt dat we de toren in zouden kunnen, omdat zich in de toren het oudste gerestaureerde toilet van het eiland bevind. Helaas zat er een groot hek met hangslot voor de deur en konden we er dus niet in.
Vervolgens hebben we wat geslenterd over de boulevard van Playa Blanca. We kwamen uit in de haven waar de veerboten naar Fuerteventura vertrekken. Het leek ons leuk om een dagje naar Fuerteventura te gaan. De overtocht duurt slechts 12 minuten. Toen we de prijs hoorden (112 euro voor 2 personen en een auto) vonden we het idee ineens een stuk minder leuk. We hadden gehoord dat het 56 euro zou kosten, maar dat bleek de prijs voor de locale bevolking te zijn.

Femés – mooi uitzicht:
Op de terugweg hebben we nog een stop gemaakt in Femés, omdat de borden langs de weg aangaven dat dit een mooi fotopunt zou zijn. Vanaf de kleine kapel Ermita de San Marcial hadden we een uitzicht over de Rubicón-vlakte en de Atlantische Oceaan. We vonden het niet echt bijzonder.

Donderdag 24 mei

Autotocht: Haría, Mirador del Rio, Órzola, Teguise.

Omdat het direct bij het opstaan al goed zonnig was, hebben we besloten om een tweede poging te wagen om het noorden van het eiland wat beter te bekijken. Door de mist de vorige keer (17 mei) hebben we toch veel moois gemist.

 

Haría – palmenvallei:
We reden als eerste door de heuvels naar Haría. Dit keer zagen we inderdaad de vele palmbomen in het dal waar Haría ligt. Het zag er echt mooi uit.
In Haría zelf zijn we even uitgestapt, omdat we een prachtige bougainville zagen die we even van dichtbij wilden bekijken. Het dorp zelf zag er erg uitgestorven uit. Alle terrasjes waren nog leeg, maar dat komt waarschijnlijk omdat het nog zo vroeg is.

Mirador del Rio – uitzichtpunt:
Omdat we na ons mistige bezoek op 17 mei toch wel heel benieuwd zijn naar het uitzicht bij Mirador del Rio, besluiten we om daar nogmaals naar toe te rijden.
We kunnen tegen betaling vanuit een door César Manrique ontworpen restaurant van het uitzicht genieten. Omdat we ons nog steeds genept voelen vanwege de in verhouding hoge entreeprijs bij Jameos del Agua, lijkt het ons zonde van het geld om vanaf een balkon naar beneden te kijken. Zeker als je weet dat als je aan de linkerkant een stukje doorloopt, je precies hetzelfde uitzicht hebt, maar dan gratis. Het uitzicht was wel de moeite waard. Je kijkt uit op de zoutziederijen Salinas del Rio, de kleine eilanden Isla Graciosa (2 dorpjes, een drukke jachthaven en verder geheel kaal), Montaña Clara, Roque del Oeste en La Alegranza die gelegen zijn in de azuurblauwe zee-engte El Rio. De laatste drie eilanden zijn beschermde natuurgebieden die niet toegankelijk zijn voor toeristen.

Órzola – meest noordelijke vissersdorpje:
Via een smal weggetje langs een steile afgrond met uitzicht op de zee en de eilandjes, rijden we verder. We blijven op de binnendoorweggetjes en rijden tussen de cactus- en wijnvelden en komen uiteindelijk uit in de haven van Órzola. De zee was hier erg wild. Bij de haven zien we een klein stukje wit strand met zwarte rotsblokken. Dit blijft een apart gezicht.
We besluiten om door te rijden richting de grotere witte stranden hier in de buurt die we de vorige keer ook al hadden gezien. Ook dit keer trok de lucht dit toen we hier aan kwamen. We zijn nu wel even op het strand gebleven. Voor sommige Scheveningengangers zou dit het ideale strand zijn, want je hebt hier geen windscherm nodig en je hoeft ook geen kuil te graven om je eigen stukje af te bakenen en er zo zeker van te zijn dat je buren niet tegen je handdoek komen liggen. Je vindt hier ronde stenen muurtjes, een soort iglo onder dag, waar je in kunt liggen.

Teguise:
Toen we ter hoogte van Jardín de Cactus richting Teguise reden, kwamen we hele rare rotsblokken tegen met enorme gaten erin. Waarschijnlijk waren dit restanten van een afgraving waar later door regen en wind gaten in zijn gevallen.  Na een korte stop hier zijn we doorgereden naar Teguise.
In ons boekje stond een stadswandeling die we hebben gelopen. De wandeling begint bij het witte kerkje Iglesia de Nuestra Señora de Guadalupe (ook wel bekend als San Miguel), met de roodbruine toren. Al snel bleek dat onze ´stadswandeling´ zich beperkte tot een ruim rondje om deze kerk heen, langs de bazars, souvenirwinkeltjes, bodega´s en galeries die je hier in overvloed vindt. Terwijl we hier rondliepen trok de lucht weer dicht.

Na de lunch bij ons appartement besluiten we om de zon op te zoeken en kwamen we weer uit in Playa Blanca waar het lekker zonnig was. Deze kant van het eiland telt de meeste zonuren. We hebben hier heerlijk in de zon op het strand gelegen.

´s Avonds is Dave naar de luchthaven gereden, ongeveer 8 kilometer van Puerto del Carmen vandaan. Hij heeft hier een perfecte spottersplaats gevonden waar hij een goed uitzicht had op de aankomende en vertrekkende vliegtuigen.

 

Vrijdag 25 mei

Autotocht: Salinas de Janubio, El Golfo, Lago Vede, Los Hervideras.

Salinas de Janubio – zoutvelden:
Vandaag rijden we richting het zonnige zuiden. Ons doel van vandaag zijn de zoutvelden Salinas de Janubio, aan de weg van Yaiza naar Playa Blanca. De zoutpannen zijn als een soort mozaïek aangelegd en lichten mooi op in de zon. Het zout dat hier gewonnen wordt, wordt voornamelijk gebruikt als conserveringsmiddel voor bijvoorbeeld het pekelen van vis.

El Golfo en Lago Verde – groen meertje:
Ons volgende bezoek is aan El Golfo. Toen we door dit kleine visserdorpje heen reden zagen we alleen een aantal restaurantjes. Voor de bezienswaardigheid moet je bij een groot parkeerterrein zijn aan de rand van het dorp. Vanaf hier is het een klein stukje wandelen tot een uitkijkplatform vanwaar je een mooi uitzicht hebt op een halve vulkaankrater met daarin het zwavelgroene meertje Lago Verde met daarom heen een zwart strand. Toen we een stukje terug reden, konden we vanaf een parkeerterrein over het strand naar het meertje lopen. Het zag er heel bijzonder uit.

Los Hervideros – woeste rotskust:
Op de terugweg stoppen een aantal keer langs de woeste en grillige rotskust Los Hervideras, wat ´de ziedenden´ betekent. In de rotsen zitten grotten die grotendeels in de zee liggen. De golven slaan hier met een enorme kracht op de lavarotsen en dit ziet er van dichtbij heel spectaculair uit.

Toen we terugreden naar ons appartement werd de lucht steeds donkerder en na de lunch regende het pijpenstelen. We zijn toen naar het overdekte winkelcentrum Deiland bij Arrecife gegaan. Hier waren leuke winkels.
Dat ze op Lanzarote niet echt aan veel regen gewend zijn bleek wel toen we aan het eind van de dag langs de boulevard van Puerto del Carmen reden. De straat stond blank na de regenbui die slechts een uurtje geduurd heeft en de brandweer was bezig om al het water weg te pompen.
´s Avonds zijn we weer naar de spottersplaats bij de luchthaven gegaan zodat Dave nogmaals naar de vliegtuigen kon kijken.

 

Zaterdag 26 mei

Dit is alweer onze laatste dag om Lanzarote. Vanmorgen zijn we eerst naar de markt in Playa Blanca geweest. Normaal zijn de Spaanse markten erg leuk, maar nu waren we in 5 minuten al uitgekeken. Er stonden een aantal kraampjes waar wat Afrikanen tassen, riemen, zonnebrillen en horloges verkochten. dat was alles.
Omdat het lekker weer was zijn we ton maar op een terras aan het water neergeploft om wat te drinken. Na een rondje gelopen te hebben over de boulevard, zijn we richting Tias gereden. We zagen daar langs de weg hele rare huizen, die zo in een sprookje zouden passen.
´s Middags zijn we voor de laatste keer vliegtuigen gaan spotten.

Zondag 27 mei

Helaas is het einde van onze vakantie weer in zicht. Om 06:55 uur worden we opgehaald om naar de luchthaven te gaan. Dit keer hebben we bij het inchecken gelukkig zo weinig overbagage dat we niet extra hoeven te betalen. We hadden geluk met de plaatsen in het vliegtuig, want we zaten bij de nooduitgang. Hier heb je aardig wat meer beenruimte. Normaal krijg je deze plaatsen alleen als je 2 meter lang bent. Zou het komen door de dikke buik van Mascha dat we nu deze plaatsen hadden gekregen?
Met een kleine vertraging zijn we om 10:10 uur lokale tijd vertrokken en kwamen we om 16:15 uur aan op Schiphol. Op Schiphol hebben we door de enorme drukte bij de bagagebanden (er waren nog 3 vluchten voor ons) ruim 45 minuten moeten wachten totdat onze spullen eindelijk kwamen.

 

Duikfoto’s