Dag 18: Cottonwood – Sedona – Slide Rock Park – Route 66 – Seligman – Hackberry – Kingman

Zaterdag 10 augustus 2019

Wat was ons ontbijt vanmorgen lekker. Ook hier waren de ondertussen bekende verse wafels en yoghurtjes, maar hier hadden ze als afwisseling ook kleine donutballetjes. Heerlijk om eens iets anders te eten bij het ontbijt. Rond 9:00 uur waren we klaar voor vertrek.

Het eerste stuk van onze reis vandaag was al prachtig. Rondom Sedona reden we door de roden rotsen. We reden over de Midgley-bridge over de Oak Creek Canyon naar het Slide Rock State Park in Sedona.

Lang voordat de eerste waterglijbanen en wildwaterbanen gebouwd werden zoals we die nu kennen, waren er al natuurlijke waterglijbanen zoals die in Slide Rock State Park in Sedona. Die glijbanen wilden we natuurlijk wel eens uitproberen. Om hier binnen te komen betaalden we $30 per auto. We hebben nog heel even getwijfeld, maar het was het meer dan waard. De omgeving was hier prachtig en het water was hier erg schoon. Het water was ijskoud. Het was echt even tanden op elkaar en heel snel door je knieën zakken om door te gaan (dit hebben we natuurlijk niet aan de kids laten merken, hihi). Na een paar keer glijden begon je hier heel langzaam aan te wennen. We konden ons met een kleine stroomversnelling die flink stroomde mee laten glijden tussen de rotsen die mooi waren uitgesleten. Na een paar keer oefenen durfde Kirsten het ook helemaal zelf. Doordat het weekend was en er hele families met partytenten langs het water zaten, was best druk. Als je aan het glijden was merkten we daar weinig van. Dat zal iets met de watertemperatuur te maken hebben. Je kon hier ook van een rots springen in dieper water, maar dat vonden we net iets teveel van het goede. We waren wel blij dat we surfschoentjes mee hadden, want het was best glad op de rotsen.
We waren blij dat we hadden gelezen dat je hier het beste vroeg kon komen, want toen we wegreden zagen we dat er op zeker 15 minuten rijden auto’s langs de weg geparkeerd stonden. Het vrij kleine parkeerterrein bij Slide Rock Park stond helemaal vol. Er liepen vanaf daar hele families langs de weg met koelboxen richting het park. Dat hadden wij waarschijnlijk toch niet gedaan en hadden we deze superactiviteit gemist.

Rond het middaguur, toen we onze tenen niet meer voelden en onze billen flink beurs waren geworden, zijn we weer vertrokken. Vanaf Sedona reden we over een prachtige weg die slingerde tussen de bossen en bergen. Het uitzicht was super.

Google Maps stuurde ons naar de snelweg, maar wij zijn naar de historische U.S. Route 66 gegaan. Deze 3940 km lange ‘highway’ begon in Chicago en eindigde helemaal in Santa Monica (Los Angeles), waar onze roadtrip volgende week ook zal gaan eindigen. De Route 66 werd in 1985 officieel opgeheven, nadat de Interstate Highway System het lange afstandsverkeer overnam (ja, de film Cars is een stukje op waarheid berust). Natuurlijk zijn we even gestopt om dat vast te leggen. Af en toe kwamen we een andere toerist tegen. Verder was het uitgestorven op de weg.

Als eerste kwamen we bij het plaatsje Seligman. Dit was echt alleen maar voor toeristen. De paar mensen die er nog wonen of een winkeltje hebben, hebben een aantal auto’s neergezet die herkenbaar zijn uit de Disneyfilm Cars. Zo zijn we Takel tegengekomen, inclusief ogen en scheve tanden. Ook zagen we de politiewagen uit de film staan. Voor de kids was het hier heel herkenbaar en ze vonden het dan ook geweldig. Naast verschillende oude auto’s waren er nog 2 overvolle souvenirswinkeltjes met magneetjes, t-shirts en verkeersborden en nog veel meer van de Route 66.

We zijn ook bij het plaatsje Hackberry gestopt. De toeristische stop ligt direct aan de Route 66, dus is niet te missen. Je vindt hier ouderwetse Route 66-pompstations en wat oude roestige cadillacs. Het lijkt een beetje op een klein openluchtmuseum.

Onze eindbestemming voor vandaag was Kingman. Mascha keek al de hele dag uit naar een roze milkshake bij Mr D’z in Kingman, een diner die zo uit de film Grease lijkt te komen. Gelukkig lag dit mooi op route naar ons hotel, dus zijn we daar maar gestopt. Mr D’z zag er echt heel leuk uit met de roze en turquoise inschuifbanken en de jukebox. De milkshakes waren heerlijk en behoorlijk groot. We kregen de milkshake die niet meer in de glazen kregen er los bij, genoeg voor een tweede glas vol. Omdat we geen zin hadden om vanuit het hotel weer op zoek te gaan naar eten, besloten we om bij Mr D’z ook te eten. Dat bleek niet zo’n goede keuze. Het eten was smaakloos en lag erg zwaar op de maag. Het is de eerste keer deze vakantie dat het eten ons minder goed smaakt. Jammer.
Tegenover de diner stond een enorme stoomlocomotief. Vanaf 1928 reed deze locomotief meer dan 20 jaar tussen Los Angeles en Kansas. In 1957 werd de locomotief door de Santa Fe Railroad aan de stad Kingman geschonken.

Toen we aankwamen  bij ons hotel in Kingman werd het al wat schemerig. Gelukkig was het zwembad nog open. Toen de kids aan het zwemmen waren, ging Dave even naar de Walmart. Hij was erg verbaasd dat hij midden in de Walmart ineens een vitrinekast met wapens zag. In een andere vitrinekast lag de munitie. De prijs van de wapens was dusdanig laag, dat je het gewoon met je dagelijkse boodschappen mee zou kunnen pakken. Dat is echt van de zotte als je in het nieuws hoort hoeveel shootings er in Amerika zijn, zoals toen wij in Gilroy waren. Vreemd ook dat kinderen in de Walmart dus ook gewoon bij de wapens kunnen gaan kijken.

Lees verder: Reisverslag dag 19: Kingman – Oatman – Joshua Tree – Yucca Valley