Dinsdag 29 oktober 2024
- Weer: 19°C, zonnig met af een toe een paar kleine wolkjes
Vandaag is het dan zover. We vertrekken voor een 6-daagse citytrip naar Marrakech.
We hoeven dit keer niet zoveel te sjouwen, want we hebben alle bagage in twee grote reistassen weten te krijgen. We gaan immers maar 6 dagen op vakantie.
We vertrekken vanaf Schiphol. Ook dit keer moeten we weer erg vroeg ons bed uit, want onze vlucht is na twee vluchtwijzigingen vervroegd naar 07:00 uur. We hebben een parkeerplaats gereserveerd bij P3. Als we bij de bushalte komen, staat de bus die ons naar de vertrekhal brengt al klaar. Het is nog lekker rustig als we om kwart over 3 op Schiphol aankomen. We hebben thuis al online ingecheckt, maar omdat onze reistassen geen handvat aan de zijkant hebben zoals dat bij koffers het geval is, moeten we onze bagage toch afgeven bij de incheckbalies. Op weg naar de security gaat het even mis. We volgen net als een aantal andere mensen de borden naar de security in een andere vertrekhal. De security blijkt nog gesloten te zijn. We gaan daar met een groepje mensen op de grond zitten en wachten geduldig tot de security open gaat. Meerdere medewerkers van Schiphol lopen ons voorbij, maar er is niemand die ons vertelt dat deze doorgang helemaal niet open gaat en dat we weer terug moeten naar vertrekhal 1. Als we het te lang vinden duren en we een medewerker bij de incheckbalies direct achter ons aanspreken, horen we dat we verkeerd zitten. We lopen weer terug naar de juiste security-doorgang. We kunnen snel door de security en de paspoortcontrole.
De Starbucks is helaas nog gesloten. Gelukkig kunnen we wel terecht bij Amsterdam Bread Company. Daar nemen we met een drankje lekker de tijd voor ons ontbijt. Na een spelletje is het al snel tijd om naar de gate te gaan.
Het boarden gaat een beetje chaotisch. Er wordt omgeroepen dat we mogen boarden, maar als de vele passagiers in de rij staan gebeurt er helemaal niets. De piloten en het cabinepersoneel zijn nog niet aanwezig. Een kwartier nadat we eigenlijk mochten boarden komen ze aanlopen. Na een flinke tijd wachten, mogen dan eindelijk de mensen die wat hulp nodig hebben als eerste het vliegtuig in. Dan gebeurt er weer een tijd niets. Als we dan zelf in mogen stappen, ontstaat er een flinke opstopping in de slurf naar het vliegtuig. De mensen met ondersteuning zitten nog steeds niet op hun plek. Het is wel duidelijk dat we onze vertrektijd van 7 uur niet gaan halen.
Met een kleine vertraging vertrekken we om 07:10 uur vanuit een bewolkt en herfstachtig Schiphol naar Marrakech. Het is volgens de gezagvoerder 03:20 uur vliegen. We vliegen met een oude Boeing 737-800 van Transavia, met heel weinig beenruimte. Als we al snel na het opstijgen boven de wolken vliegen zien we de zon schijnen. Dat ziet er beter uit. Als we in de buurt van Marrakech vliegen, zien we het Atlasgebergte met sneeuw op de bergtoppen. Het ziet er prachtig uit. We hebben een rustige vlucht, alleen krijgen we vlak voor de landing ineens flinke turbulentie. Rond 10:45 uur landen we op de luchthaven van Marrakech, ongeveer 10 minuten later dan gepland. Omdat in het weekend bij ons de wintertijd is ingegaan, is er nu geen tijdsverschil tussen Nederland en Marokko.
In het vliegtuig horen we van de gezagvoerder dat het op het moment slechts 14 graden is in Marrakech. Oei, dat is nog frisser dan in Nederland. We hadden verwacht dat het tussen de 20 en 25 graden zou zijn. We gaan via een trap het vliegtuig uit en gaan op weg naar de douane.
Het is druk op de luchthaven van Marrakech. We wisten al wel dat het druk kon zijn, maar zo druk hadden we niet verwacht. Er staat een enorm lange rij bij de douane, vergelijkbaar met een rij bij de Efteling. Als we na ruim 2 uur wachten nog maar 3 lussen van de rij hoeven, wordt voor onze neus ineens het hek open gedaan en worden we met nog wat andere mensen uit de rij gehaald en direct naar een douaneloket doorgestuurd. Dat is wel heel fijn. Als we eindelijk aan de beurt zijn, neemt de dame van de douane wel heel erg de tijd. Jasper heeft een beschermhoesje met een wereldkaart om zijn paspoort en volgens de dame staat Marokko daarop niet goed afgebeeld. Marokko is volgens haar veel te klein op het hoesje. Ze bespreekt dit uitgebreid met de andere dame bij het loket, terwijl er nog steeds een enorme rij staat. Ook wij krijgen een uitgebreide uitleg over de niet kloppende wereldkaart op het hoesje. Dan krijgen we eindelijk de stempel in ons paspoort en mogen we doorlopen.
Het voordeel van zo lang wachten is dat we bij de bagageband meteen onze koffers kunnen pakken. Omdat we geen pinautomaten zien, pinnen we bij een wisselkantoortje een stapel Marokkaanse Dirham. Geen idee of we hier een gunstige koers hebben. We moeten nog in een korte rij bij de bagagescanner en dan staan we eindelijk in de aankomsthal. Hier kopen we een Marokkaanse SIM-kaart voor onze telefoon. Dat is nog best lastig. De kleinste kaart die er verkocht wordt kost 20 euro. Dat is best veel voor 6 dagen, maar ja. Dan blijkt dat we niet kunnen pinnen of met Dirhams kunnen betalen, maar alleen met euro’s. Laten we die nou net niet hebben. We betalen thuis eigenlijk alles met pin en hebben dus geen cash. Gelukkig accepteert een tweede aanbieder, Inwi, wel cash. Een zeer ongeïnteresseerde vrouw zet de Sim-kaart in onze telefoon.
Als we met onze bagage naar buiten stappen, merken we direct dat het hier heerlijk weer is en dat de temperatuur ondertussen is opgelopen. Het is nu 19 graden. Op de luchthaven worden we opgehaald door een erg vriendelijke chauffeur, die we thuis al via onze accommodatie hebben geregeld. Onze chauffeur Soufiane staat buiten de luchthaven voor de uitgang op ons te wachten. Hij is niet te missen, want hij heeft een bord bij zich met de naam van onze Riad erop.
Hij vertelt dat we boffen met het weer. Gisteren heeft het flink geregend in Marrakech en gesneeuwd in de bergen. We hebben vanuit het vliegtuig al gezien dat er sneeuw in de bergen ligt.
Vanaf de luchthaven is het slechts 7 kilometer rijden naar onze accommodatie, Riad Puchka, in de wijk Quartier Ben Salah. Als we binnen de stadsmuren van Marrakech komen, wordt het verkeer steeds drukker en chaotischer. De rijstijl hier is wat bijzonder. Als je van baan wilt wisselen duw je je auto er luid toeterend tussen. De meeste chauffeurs maken hierbij ook nog wilde handgebaren naar de andere chauffeurs omdat ze, zo lijkt het, allemaal vinden dat ze zelf veel beter rijden en de anderen maar klunzen vinden. De auto’s rijden bumperklevend, waarschijnlijk omdat ze anders geen kans maken om door te rijden. Onze chauffeur rijdt gelukkig rustig. We rijden eerst langs het koninklijk paleis. Bij een tunnel staat een politieagent het verkeer te regelen, tenminste daar lijkt het op. Hij houdt het verkeer aan onze kant van het tunneltje tegen zodat de tegenliggers er doorheen kunnen rijden. Als wij mogen rijden, beginnen de auto’s om ons heen luid te toeteren en drukken zich er van alle kanten tussen om uiteindelijk over de eenbaansweg het tunneltje door te rijden. De agent staat er alleen maar naar te kijken.
Daarna rijden we door een wirwar van smalle straatjes, waar auto’s, scooters, fietsers, ezeltjes en voetgangers de strijd met elkaar aangaan. We kijken onze ogen uit.
We waren van tevoren gewaarschuwd dat de meeste taxi-chauffeurs de Riad niet kunnen vinden, omdat deze niet goed is aangegeven in Google Maps. Gelukkig is onze chauffeur gestuurd door de eigenaar van onze Riad en weet hij dus waar we moeten zijn.
Als we er bijna zijn belt de chauffeur naar de Riad. Iemand van de Riad haalt ons op bij het kleine pleintje waar onze minibus stopt en begeleidt ons door wat smalle steegjes naar de Riad. Het is ongeveer 2 uur als we dan eindelijk aankomen.
De door ons gekozen Riad, een traditioneel Marokkaans huis met een patio, is precies wat we zochten. Als we binnenkomen staan we meteen in de patio met in het midden een zwembad. Met de prachtig betegelde muren rondom de patio is het net of we in de Fata Morgana van de Efteling staan, alleen is dit geen sprookje maar echt. Rondom het zwembad staan wat tafeltjes. We worden welkom geheten met Marokkaanse muntthee. De flink zoete thee smaakt goed.
Dan worden we naar onze kamer gebracht. Onze kamerdeur lijkt wel een toegangspoort. De eenvoudige kamer is net als de rest van de Riad Marokkaans ingericht, erg leuk. We hebben gekozen voor een vierpersoonskamer; wel zo gezellig. Vanuit onze kamer kijken we uit op de patio.
Koranschool Medersa Ben Youssef
Als we geïnstalleerd zijn, vinden we het tijd om Marrakech te verkennen. Op ongeveer 10 minuten lopen van onze Riad is de oude koranschool Medersa Ben Youssef. Volgens de reisgidsen is dit een islamitische bezienswaardigheid die we niet mogen missen bij een bezoek aan Marrakech. Tot 1960 was dit de grootste godsdienstige school van Noord-Afrika, waar de leerlingen intern zaten.
De eigenaar van de Riad helpt ons het eerste stukje even op weg, zodat we niet meteen verdwalen en ook weer zelf terug kunnen komen. Hij wijst ons op wat herkenningspunten en drukt ons op het hart om ons niet de weg te laten wijzen door jongeren die ons aanspreken. Ze willen alleen geld en het is maar de vraag of ze je ook echt naar de goede plek brengen.
Op weg naar de koranschool worden we al meteen aangesproken door een man die ons probeert wijs te maken dat we verkeerd lopen en om moeten keren, omdat er een letterfestival is. Wat een grapjas… We zijn dan wel toeristen, maar we zijn niet gek!
Het is erg druk in de smalle straatjes en we moeten goed opletten dat we niet omver worden gereden door de hard rijdende scooters. De rem van zo’n scooter gebruiken zijn ze hier duidelijk niet gewend.
Al snel vinden we de koranschool. Het is er flink druk. Vooral de binnenplaats met de vele mozaïektegels en het zwembad vinden we heel erg mooi. De kamers waar de leerlingen vroeger verbleven zijn klein en sober en een aantal kamers heeft geen daglicht. De leerlingen sliepen hier vroeger op een matje op de grond.
Souks
We lopen met hulp van Google Maps in ongeveer 10 minuten door de Medina (oude stad) naar de souks (traditionele Arabische markt) en het Djemaa El Fna-plein. Het is wel even zoeken met de wirwar aan straatjes. Als we niet goed opletten hoe we lopen, kunnen we hier gemakkelijk verdwalen.
We wandelen door de smalle straatjes en al snel hebben we de souks gevonden. In het begin zien we meerdere winkeltjes waar mensen druk bezig zijn om leer te bewerken. Ze maken verschillende tassen en riemen. Iets verder komen we bij de kraampjes die van alles en nog wat verkopen. Wat heeft Kirsten hier naar uitgekeken. Alles dat ze bij de Xenos altijd zo mooi vindt, ziet ze hier in een veelvoud. Er zijn hier in de souks zoveel winkeltjes dat als Kirsten overal zou blijven staan, we aan een week niet genoeg zouden hebben om alles te zien. Het is hier erg druk. Vroeger had elke souk in de medina zijn eigen specialiteit zoals kruiden, leer etc. Deze producten zijn nu nog steeds te vinden in de souks, maar in de meeste winkels zie je nu vooral rommeltjes voor toeristen. Omdat we geen idee hebben waar we het beste naar toe kunnen, volgen we maar gewoon de grote stroom mensen. Uiteindelijk komen we iedere keer weer uit bij een voor ons bekend punt.
We lopen langs een kraampje met heerlijk uitziende Marokkaanse koekjes, precies de koekjes waar Mascha naar op zoek is. We krijgen van de eigenaar een lekker zoet koekje om te proberen. Met wat keuzestress (het ene koekje ziet er nog lekkerder uit dan het ander) laten we een doosje met koekjes vullen.
De souks is met zekerheid de drukste en meest chaotische plek waar we tot nu toe zijn geweest. Jeetje, wat een gekkenhuis… Maar wel heel erg leuk om doorheen te wandelen.
Djeema El Fna plein
Omdat we geen idee hebben welke kant we oplopen in de souks, zoeken we met Google Maps naar het centrale plein. Op het Djeema El Fna plein is het nu nog vrij rustig. Er staan alleen wat sinaasappelsap-kraampjes en in de restaurantjes rondom het plein zitten wat mensen. Wat een rust vergeleken met de souks. Wat wel grappig is dat wij toeristen in een enkel t-shirt buiten lopen, terwijl we aardig wat locals zien met dikke winterjassen en zelfs handschoenen aan.
Bij het Zeitoun Café aan het Djeema El Fna plein, zien we dat het een mooi balkon met uitzicht op het plein heeft. Wat heerlijk dat we eind oktober in Marokko gewoon buiten kunnen zitten. We bestellen een Marokkaanse muntthee. De vriendelijke ober voert een kleine show uit tijdens het inschenken van de thee. Van een meter hoogte schenkt hij onze thee in. Dit schijnt normaal te zijn in Marokko, maar voor ons is het erg leuk om te zijn. Vanaf het Djeema El Fna plein lopen we nog even naar de bekende Koutoubia Moskee.
Wij kiezen ervoor om als afsluiting van de dag te eten bij hetzelfde restaurant als vanmiddag, Zeitoun Café. We zijn er erg leuk geholpen toen we er onze thee dronken. De kaart is erg gevarieerd. Uit de Marokkaanse keuken zijn we eigenlijk alleen maar bekend met couscous, dus we kiezen maar iets uit waarvan de omschrijving lekker klinkt. De tajines met verschillende groenten en met Kofta (gehaktballetjes) hier zijn heerlijk.
’s Avonds lopen we opnieuw een rondje over het Djemaa El Fna-plein. Het is er nu flink druk; wat een verschil met vanmiddag. Tijdens het eten zijn er op het plein meerdere eetkraampjes opgebouwd. Bij de eetkraampjes staan medewerkers die al schreeuwend proberen om hun klanten naar binnen te krijgen. Wij ervaren dat niet echt als uitnodigend, maar dat zal het cultuurverschil wel zijn.
Behalve de vele eetkraampjes zien we muzikanten, slangenbezweerders, mannen met aapjes, kraampjes met souvenirs en vrouwen met henna. Het lijken wel proppers zoals we die kennen van de discotheken bij de toeristische bestemming rondom de Middellandse Zee. De verkopers blijven maar naar ons toekomen, net als de eigenaren van de aapjes en slangen die willen dat we tegen betaling met hun dieren op de foto gaan. Niet dus…
We dachten eigenlijk dat de optredens vooral voor de toeristen zouden zijn om ze naar het plein te lokken, maar er staan ook heel veel Marokkanen te kijken. Het ruikt heerlijk op het plein door de lekkere luchtjes die uit de vele eetkraampjes komen. Aan alle herrie op het plein moeten we echt wennen. De trommelaars blijven continu hetzelfde ritme trommelen, de slangenbezweerders fluiten daar nonstop hetzelfde melodietje doorheen en ook de scooters toeteren vrolijk door.
De aapjes op het plein vinden we erg zielig. De apen hebben een halsbandje aan waaraan ze omhoog worden getrokken. Dat is niet fijn om naar te kijken. We lopen maar snel door.
We lopen nog een stukje verder naar de Koutoubia Moskee. We maken een paar foto’s. Hier gaan we later in de week als de zon schijnt nog een keer naar toe om mooiere foto’s te maken.
Het is ondertussen donker geworden en we beginnen onze benen te voelen. We willen terug naar onze Riad. We hopen dat we de weg ook in het donker terug kunnen vinden. Het gaat gelukkig goed en na 10 minuten wandelen, zijn we terug in onze Riad. We zijn flink moe van onze vroege reis van vanmorgen, dus we kruipen op tijd onder de wol. Morgen willen we weer fit zijn om nog meer te kunnen zien van Marrakech.
Lees verder: Reisverslag dag 2. Bezienswaardigheden in Marrakech en de Agafay woestijn dinershow